reader

Maar goed. Kierkengaard dus. Een andere conclusie die op de loer ligt, is dat er blijkbaar een soort universele patronen zijn, waar we steeds in verzeild raken. Een soort karrensporen. Je denkt dat je iets unieks doet, dat dingen stap voor stap bijzondere en historische tweesprongen zijn, dat jouw karakter of persoonlijkheid een bijzondere glans geeft aan dit onontgonnen gebied, maar als je achterom kijkt blijkt het allemaal een variatie op een oud en bekend (om niet te zeggen afgezaagd) thema te zijn. En soms noemen we dat karma, soms zeggen we dingen als ‘Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’, of schudden we ons hoofd en hebben het over een crime passionel, alsof dat alles verklaart. Of we zeggen simpelweg ‘zo gaan die dingen’. En brommen berustend. Iedereen is niet verbaasd, meestal.