Het leven diens voorwaart geleefd, maar kan alleen achterwaarts begrepen worden. Ofzoiets. Kierkengaard. Een optimistische gedachte. Christelijk bijna. Heb vertrouwen, het zal logisch blijken. Vertrouwen, geloof, hoop. Het lijkt allemaal zo verdraaid op elkaar.
Afgezien van de mechanische, puur bio-chemische brandstoffen als voedsel, zonlicht en lust, zouden we dat wat ons voortdrijft in die hoek moeten zoeken. Ergens diep is de blauwdruk van het leven is een voorwaartsheid verankerd, die toch niet anders kan dan berusten op de aanname dat wat-het-dan-ook-moge-zijn-wat-volgt, we zullen het aankunnen. We treden het tegemoet.
Als ik daar zo over nadenk zou je het ook misschien andersom kunnen zien: er is helemaal niet zoiets voorstuwends, het is alleen dat wat we tijd noemen. Iets daar in de toekomst forceert zich op ons. Duwt zich door ons heen het verleden in. En wij hebben het maar te slikken.
En toch: als ik geen hoop meer heb, geen eigen voortwaarts momentum, dan ben ik goed in staat de toekomst die zich op mij stort van franje te ontdoen. Ik kan bijna tot stilstand komen. de tijd teruggebracht tot haar minimale snelheid. Of zou dat alleen een eerste-wereldprivilege zijn?