Mijn collega stuurt bewust aan op een onderwerp waar hij wat vanaf weet. Om dan, als ik daar nietsvermoedend over begin, te doen alsof zijn kennis daarover heel vanzelfsprekend is. Iedereen weet dat toch? Mij achterlatend met het gevoel dom te zijn. Of eigenlijk: mij achterlatend met het gevoel dat het aantal gebieden waarop ik als vanzelfsprekend op de hoogte ben en blijf te laag is, of niet passend bij mijn baan of functie. Of inferieur.
Ik ken dat type wel. Wat hij niet weet, is dat mijn geveinsde naiviteit voor een deel een bewuste keuze is. Ik wil niet zijn zoals hij. Zoals zij. Zij die zijn zoals hij. Ik etaleer niet elk brokje informatie wat ik heb als zijnde het bewijs voor meer kennis op een obscuur interessegebied. Ik weet dat niet elk brokje kennis wat hij me voert omringd wordt door aanpalende kennis. Sommige brokjes zijn solitair. Toevallig. Geisoleerd. Dat ik hem niet dwing dat toe te geven betekent niet dat ik het principe niet snap. Het betekent alleen dat ik dat spelletje weiger te spelen.
Als hij daaruit de conclusie trekt dat ik naief of ongeinteresseerd of onvoldoende toegewijd ben (of dat hijzelf superieur is), dan is die conclusie op zijn rekening. Ik sluit niet uit dat die conlusie juist is overigens. Maar het is niet de enig mogelijke conclusie volgende uit het voorgaande. Dat is luiheid. Of onderschatting.