Het lastige van de overwinning van de eenzaamheid, is dat de plaats waar je uitkomt er een is van onbereikbaarheid. Eerst was je bereikbaar maar werd je niet bereikt (om welke reden dan ook), nu ben je onbereikbaar geworden en kán je niet meer worden bereikt (al zou men het proberen). Het was eenzaam, nu is het vooral erg alleen. De ironie is dat daar waarvandaan je vluchtte in essentie minder alleen was dan deze. De eenzaamheid dreef je tot deze veroordeling. Als een veteraan.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Copyright 2013 ikvergisme // Aangedreven door WordPress