De mechanische mens in mij laat zich soms voelen. De droom waarin mijn ledematen stevige opgeblazen en licht-suizende worsten zijn, als de torens van een luchtkasteel voor de erin rondtuimelende kinderen, is het moment waarop de afstotende werking tussen mijn lijf en mij enerzijds, en de werkelijkheid anderzijds zich het heftigst manifesteert. Ik voel me mij voorin mijn voorhoofd, in de controlekamer achter mijn ogen, tussen de kwetsbare wanden van mijn slapen. De wereld overziend. Op zoek naar de snelste weg erdoorheen. Als ik mijn geld niet hoefde te verdienen om een huis te kunnen betalen en kleren te hoeven kopen om op werk te kunnen verschijnen om geld te verdienen om…: ik zou mijn dagen vullen met de wrijving. Tussen vijn vingertoppen en de naden van mijn spijkerbroek, tussen mijn voetenzolen en de vloer, kleverig wanneer bijna droog. De beweging als ik slik, het geluid in mijn hoofd als ik zachtjes aan een kriebel krab. Hoe mijn tong in mijn mond ligt, half tegen mijn tanden aan, als een luie hond in een te kleine mand. Het is gewoon genoeg. Alles meer is extra en al snel te veel. Overdadig. Laat me maar.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Copyright 2013 ikvergisme // Aangedreven door WordPress